Цуурай

Найм ес орчим настай нэг хүү эцгийн хамт ууланд аялж явжээ. Гэтэл хүү гэнэт хальтран унахдаа өвдсөндөө болон “ёо ёо!” гэж орилжээ. Гэтэл дуу нь цуурайтан эргэн сонсогджээ. Хүү, хэн нэгэн бас “ёо ёо!” гэж орилохыг сонсов. Өмнө нь ийм зүйлтэй огт тааралдаж байгаагүй тул гайхан:
“Чи хэн бэ?” гэж хашхирав.
Хариу ч тэр дороо ирлээ.
“Чи хэн бэ?”
Харин хүү бухимдан:
“Хулчгар!” гэв.
Хариу бас л ижилхэн:
“Хулчгар!” гэж ирэв.
Хүү аавдаа:
“Ааваа энэ чинь одоо юу болоод байгаа юм бэ! Би ойлгохгүй байна.” гэв.
Аав нь:
“Миний хүү сонсож бай! гээд,
“Бүх юм сайхан!” гэж хашхирав.
Уулнаас ирэх дуу эргээд:
“Бүх юм сайхан!” гэв.
Аав:
“Би чамд хайртай!”
Уулнаас ирэх дуу:
“Би чамд хайртай!”
Хүү гайхсан хэвээр сайн ойлгоогүй байлаа.
Үүнийг харсан аав нь: “Энэ дууг “цуурай” гэдэг юм. Гэвч амьдрал үнэндээ яг цуурай шиг байдаг. Чиний хэлсэн хийсэн бүр чинь эргээд чамд тэр хэвээр тусдаг. Амьдрал бол бидний өөрсдийн хийсэн хэлсний цуурай мөн билээ. Амьдралыг сайн сайхан байлгаж, муу муухайгаас цэвэрлэх хэрэгтэй. Бусдыг өрөвч, зөөлөн байгаасай гэж хүсч байгаа бол эхлээд өөрөө өрөвч зөөлөн байх хэрэгтэй. Амьдрал бол, чи түүнд юу өгнө, эргээд яг түүнийг чамд өгдөг.”